Bent u op zoek naar een leuk en uniek bedrukt product van de CV90 45 pantserinfanterie bravo?

Speciaal voor u kunnen wij verschillende soorten kledingstukken bedrukken met een afbeelding naar uw eigen keuze.
Ook kledingstukken die wij niet op de website hebben staan, kunnen wij zeer waarschijnlijk wel leveren, dus vraag hier gerust naar.
Dit kan van babykleding zijn, tot 7xl kleding. Door ons grote netwerk kunnen wij veel leveren.

Heeft u een legervoertuig? Of leuke herinneringen uit uw diensttijd?

Wist u dat wij ook ontwerpen kunnen maken aan de hand van uw eigen voertuig, of van een voertuig uit uw diensttijd?
Dit kunnen wij eenvoudig doen,  het is helemaal niet zo ingewikkeld als het klinkt.

Wilt u hierover meer weten kijken dan op:
Hoe werkt het?

Laagdrempelig contact.

Heeft u vragen of wilt u uw wensen doorgeven?
Dat kunt u het beste digitaal doen i.v.m. foto’s en eventuele foutgevoeligheid in informatieverstrekking.
U kunt ons bereiken via mail of social media:
Mail:  rjarmymerchandise@gmail.com
Facebook: www.facebook.com/rjarmymerchandise
Twitter: www.twitter.com/RJArmy12
Instagram: www.instagram.com/rj_army_merchandise

Informatie over de opdruk van de CV90 infanteriegevechtsvoertuig 45 pantserinfanterie bravo compagnie:

Het CV90 45 pantserinfanterie bravo Compagnie of Stridsfordon 90 (Strf 90) is een Zweeds infanteriegevechtsvoertuig dat werd ontwikkeld door Hägglunds en Bofors, het wordt en geproduceerd door BAE Systems/Hägglunds.

Een aan Nederlandse wensen aangepaste versie, de CV9035NL, werd vanaf 2008 bij het Nederlandse Leger in gebruik genomen. In totaal kwamen er 128 stuks in dienst, ze krijgen tot en met 2026 een upgrade om een geprojecteerde dienstduur tot 2039 te bewerkstelligen.

Ontwikkelingsgeschiedenis

Tijdens de Koude Oorlog had Scandinavië een speciaal strategisch belang: bezit van dit schiereiland zou de Sovjet-Unie tijdens een mogelijk militair conflict met de NAVO in staat stellen haar Noordelijke Vloot vanuit de marinebasis Moermansk naar de Atlantische Oceaan te laten uitbreken om de vitale scheepvaartroutes tussen Noord-Amerika en Europa af te snijden. Om dit te voorkomen had de NAVO belangrijke strijdkrachten aangewezen om haar enige lid in de regio, Noorwegen, te versterken. Omdat hiermee de smalle strook Noors grondgebied langs de kust effectief afgegrendeld kon worden, vreesde Zweden dat de Sovjet-Unie in geval van oorlog haar toevlucht zou nemen tot een schending van de Finse en Zweedse neutraliteit om door Lapland oprukkend Noorwegen in de rug aan te vallen.

In het algemeen was, en is, de defensie van het uitgestrekte Zweedse grondgebied gebaseerd op het principe dat lokale Territoriale Infanteriebrigades een binnenvallende vijand zouden binden om zo tijd te winnen voor een tegenaanval van de te mobiliseren pantserreserves. Juist in het noorden echter, de meest voor de hand liggende invalsroute, kan zo’n systeem geen geloofwaardige afschrikking bieden: de bevolkingsdichtheid is er veel te laag voor een serieus aantal territoriale troepen. Daarom werden er vijf aparte Norrland-brigades gevormd om het gebied permanent te bewaken. Deze eenheden waren speciaal uitgerust om te opereren in de moeilijke terreinomstandigheden van het gebied: in de vijf wintermaanden ligt er een diepe sneeuwlaag en in de rest van het jaar is het een enorm moeras. Het bezit van een belangrijke eigen wapenindustrie, een uitvloeisel van de politiek van de “gewapende neutraliteit”, werd aangewend voor de ontwikkeling van een serie gevechtsvoertuigen die geoptimaliseerd waren voor de inzet in subarctisch gebied. Een lage bodemdruk moest ze een superieure tactische mobiliteit verschaffen waarmee (te) zware vijandelijke pantsereenheden verslagen konden worden.

De Norrland-brigades zouden opereren volgens de gangbare “zwaard en schild”-tactiek: infanterie moest op moeilijk te omtrekken posities de weinige voor normale voertuigen begaanbare wegen in het gebied blokkeren om de opmars van de vijand tot staan te brengen; daarna zouden pantsereenheden vanuit de moerassen op de flanken toeslaan. Rond 1977 werd het echter door Kriegsspiele duidelijk dat deze methode niet zou werken als de vijand bij verrassing die sleutelposities zou bezetten door luchtlandingstroepen. De luchttransportcapaciteit van de Sovjet-Unie nam in die tijd gestaag toe en er was daarvoor ook een speciale reeks luchtmobiele pantservoertuigen ontwikkeld. Om deze dreiging te pareren, moesten de Norrland-brigades dus een grotere offensieve capaciteit krijgen zodat ze luchtlandingseenheden konden aanvallen en vernietigen.

SA-90

Besloten werd om de brigades aan te vullen met vijf autonome Norrland-bataljons. Die maakten geen organiek deel uit van de brigades maar waren zelfstandige eenheden die naar keuze een brigade konden versterken of apart worden ingezet als snelle reactiemacht tegen luchtlandingstroepen. Voor die laatste taak zouden ze worden uitgerust met een infanteriegevechtsvoertuig dat sterker gepantserd en bewapend moest zijn dan zijn luchtmobiele tegenhanger uit de Sovjet-Unie, de BMD. Dit nieuwe type kreeg de naam SA-90. Omdat een Sovjetluchtlanding zwaar ondersteund zou worden door antitankhelikopters, moest het hoofdwapen van de SA-90 ook een goede luchtafweercapaciteit hebben. Daarom koos men voor het beproefde Bofors 40 mm luchtafweergeschut.

Behalve vijandelijke lichte pantservoertuigen, zouden bij de aanval echter ook infanterieteams met geleide antitankwapens uitgeschakeld moeten worden. En daarnaast zouden de Norrland-bataljons ook in staat moeten zijn al verdedigend zelfstandig een pantserbrigade te blokkeren en dus mede zelf over een goede antitankcapaciteit moeten beschikken. Die twee functies werden toebedeeld aan een tweede type, een 120 mm dubbelmortier op SA-90-chassis. Naast het leggen van een geconcentreerd vuur op vijandelijke infanterie, moest dit wapen ook geavanceerde top attack-antitankraketten afvuren. Die raketten moesten weer geleid worden door de laser van een derde type, een fire direction vehicle. De ingewikkelde coördinatie van al die typen zou een vierde, commandotype verzorgen. Omdat niet gegarandeerd kon worden dat de Zweedse luchtmacht een luchtoverwicht kon handhaven, was er voorzien in een speciaal 40 mm SA-90 luchtafweervoertuig. Een zesde geplande variant bestond uit een gepantserde ambulance.

Naast de ongeveer vierhonderd voertuigen van al deze varianten die voor de Norrland-bataljons bedoeld waren, wilde men zo’n vijfhonderd pantserinfanterievoertuigen aanschaffen als vervanging van de verouderde Pansarbandvagn 302 in de zeven reguliere pantserinfanteriebataljons. Die konden echter van een goedkoper type zijn met een Bushmaster M242 of Mauser MK 25 Model E 25 mm kanon, de SA-90 L (of Pansarbandvagn L); de versie met het 40 mm kanon was dan de SA-90 G. Om redenen van standaardisering is later van dit type afgezien; ook de ambulance is nooit gebouwd.

De SA-90 was dus de algemene aanduiding voor een hele familie van zeven verschillende voertuigen, die allen gebaseerd zijn op het oorspronkelijke eigenlijke infanteriegevechtsvoertuig. De huidige varianten, negen in getal, hebben zo’n 70% van alle componenten gemeen.

CV90 45 pantserinfanterie bravo Compagnie

In 1982 werd het politieke besluit genomen om dit programma daadwerkelijk uit te voeren. In 1983 begon men met de ontwikkeling van het eerste type, het infanteriegevechtsvoertuig, ofwel de Stridsfordon 90, “Gepantserd Gevechtsvoertuig 90”, dat men meteen een Engelse naam gaf: het Combat Vehicle 90. Een eerste ontwerp werd in 1984 gepresenteerd. De aanduiding Combat Vehicle 90 CV90 verving al snel het oorspronkelijke SA-90 en de SA-90 L werd de “CV9025”, de SA-90 G de “CV9040”. De CV90 had gezien de bovenstaande tactische eisen de volgende algemene ontwerpdoelen: goede tactische mobiliteit (op het slagveld), strategische mobiliteit (dus over lange afstand getransporteerd kunnen worden) en goede effectiviteit tegen luchtdoelen en lichte pantservoertuigen. Voor de Combat Vehicle 90 CV90 werd gestreefd naar een combinatie van hoge mechanische betrouwbaarheid, grote vuurkracht in vergelijking met andere pantserinfanterievoertuigen en ook een zware bepantsering, die voldoende bescherming moest bieden voor de meegevoerde infanteristen — ondanks de klemtoon op de vuurkracht bleef het een infanterievoertuig.

Het type werd ontworpen door HB Utveckling AB, te Stockholm. Dit kleine ontwerpbureau met een staf van tien man was echter een samenwerkingsverband tussen twee grotere onderaannemers: Land Systems Hägglunds uit Örnsköldsvik en Saab Bofors Dynamics uit Karlskoga. Land Systems Hägglunds bouwt het chassis en Saab Bofors levert de toren. Het proces werd permanent begeleid door het Zweedse legermaterieelbureau (Försvarets materielverk) en opperbevel binnen de “projectgroep 1983”. Het 40 mm kanonsysteem werd getest op een Ikv 91 tankjager. Het prototype combineerde een amfibische capaciteit^[1] met een goede stealth-vorm; al snel werden beide eigenschappen echter ondergeschikt gemaakt aan een sterkere pantsering en een praktischer gebruik van het voertuigoppervlak. Toch valt deze eerste ontwerpopzet nog te herkennen aan de algemene vorm van het voertuig en de grote interne bergruimte voor de uitrusting van de infanteristen.

Invoering

In 1988 werden vijf voorserievoertuigen geleverd, met een gewicht van 21 ton, die beproefd werden tot 1991. In maart 1991 gaf men opdracht tot massaproductie, met een voorlopige bestelling van 650 stuks. In november 1993 is men begonnen met de fabricage van de CV9040; het eerste voertuig werd in 1994 geleverd. In de zomer van 1993 werden ook de afgeleide varianten besteld. In 1997 was de laatste order. Door het einde van de Koude Oorlog werd het totaal toen beperkt tot maar 509 voertuigen in vier deelseries, waarvan ongeveer 350 CV9040’s. Later werden er extra voertuigen besteld tot een totaal van 549. Na de herstructurering en inkrimping van het Zweedse leger in 1999-2000 worden ze voornamelijk gebruikt in de gemechaniseerde brigades; het type heeft ook een bestemming voor de Nordic Battle Group, de noordelijke snelle reactiemacht van de EU. Meer dan 1170 zijn er al geproduceerd of besteld. De Combat Vehicle 90 CV90 is in gebruik bij: Zweden, Noorwegen, Zwitserland, Finland en Nederland. Ook heeft Griekenland interesse in de Combat Vehicle 90 CV90 getoond.

CV90 45 pantserinfanterie bravo, CV90 45 pantserinfanterie bravo, CV90 45 pantserinfanterie bravo, CV90 45 pantserinfanterie bravo