De Landing Craft, Vehicle, Personnel (LCVP), ook wel Higgins boat genoemd, is een landingsvaartuig dat vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog veel werd ingezet.

Het voertuig is ontworpen door de Amerikaan Andrew Higgins. Hij baseerde zijn ontwerp op boten die werden gebruikt bij missies in moerasachtige gebieden. De United States Marine Corps toonde interesse in zijn ontwerp omdat ze al langere tijd op zoek was naar geschiktere vaartuigen voor landingen, en hun eigen Bureau of Construction and Repair niet aan de wensen kon voldoen. Bij testen in 1938 bleek Higgins’ model aan alle verwachtingen te voldoen.

De laatste letter van de LCVP-aanduiding werd door zeilers gebruikt om de Higgins Boat vaak de “Papa Boat” of “Peter Boat” te noemen, om hem te onderscheiden van andere landingsvaartuigen zoals de LCU en de LCM , waarbij de LCM de “Mike Boat” werd genoemd.

In totaal werden er 20.000 exemplaren van de LCVP gebouwd door Higgins Industries en licentiehouders. LCVP’s werden doorgaans gemaakt van multiplex. De boten konden 36 mensen vervoeren en snelheden van 9 knopen (17 kilometer per uur) halen. De boeg van de boot kan neer worden gelaten als laadklep.

Commandant Dwight Eisenhower noemde de LCVP cruciaal voor de geallieerde landing in Normandië , en de landingen in Afrika en Italië.

Vandaag de dag zijn er nog maar een handvol LCVP’s over, en deze zijn in de loop der jaren aangepast om ze geschikt te maken voor andere doeleinden. Een replica gebouwd in de jaren 90 staat in het National World War II Museum in New Orleans. Een originele LCVP die is aangetroffen in Vierville-sur-Mer, Normandië, wordt door de North Carolina Maritime Museum opgeknapt voor het First Division Museum in Cantigny Park.

– Het Andrew Jackson Higgins National Memorial opgericht in het Pawnee Park in Columbus, Nebraska. De ontwerper was namelijk op 28 augustus 1886 geboren in Columbus.
– Het Higgins Boat Monument, een replica van de LCVP op ware grootte vlak bij het Utah Beach museum.

Met een lengte van iets meer dan 36 ft (11 m) en een breedte van iets minder dan 11 ft (3,4 m) was de LCVP geen groot vaartuig. Aangedreven door een 225 pk Gray Marine 6-71 dieselmotor met een maximumsnelheid van 12 knopen, zou het schip slingeren in ruwe zee, wat zeeziekte veroorzaakte. Omdat de zijkanten en achterkant van multiplex waren gemaakt, bood het beperkte bescherming tegen vijandelijk vuur, maar ook minder gewicht – en dus meer capaciteit, kosten en bespaarde staal. De Higgins-boot kon een peloton van 36 man, een jeep en een squad van 12 man, of 8.000 lb (3,6 t) aan vracht vervoeren. De geringe diepgang (3 voet naar achteren en 2 voet, 2 inch naar voren) stelde het in staat om de kustlijn op te varen, en een semi-tunnel in de romp beschermde de propeller tegen zand en ander vuil. De stalen helling aan de voorkant kon snel worden neergelaten. Het was voor de Higgins-boot mogelijk om snel mannen en voorraden van boord te halen, achteruit van het strand te varen en binnen drie tot vier minuten terug te keren naar het bevoorradingsschip voor een nieuwe lading. 

Het ontwerp van de boot maakte hem kwetsbaar voor zwaarder vijandelijk vuur, en het bleek dat extreem ondiep water en harde obstakels zoals riffen de boot konden stoppen. Andere voertuigen zoals de Landing Vehicle Tracked werden later gecreëerd om die nadelen bij amfibische operaties op te lossen.

De Higgins-boot werd gebouwd in New Orleans , Louisiana

Andrew Higgins begon in de houthandel , maar stapte geleidelijk over op de botenbouw , die zijn enige activiteit werd nadat het houttransportbedrijf dat hij leidde in 1930 failliet ging . Veel bronnen zeggen dat zijn boten bedoeld waren voor gebruik door jagers en olieboorders ; af en toe impliceren sommige bronnen of zeggen zelfs dat Higgins van plan was de boten te verkopen aan individuen die van plan waren illegale drank de Verenigde Staten binnen te smokkelen.

De financiële problemen van Higgins en zijn banden met het Amerikaanse leger deden zich voor rond de tijd dat de drooglegging werd afgeschaft, wat zijn markt in de rumhandel zou hebben geruïneerd; de interesse van de Amerikaanse marine in de boten was hoe dan ook voorzienig, hoewel Higgins niet in staat bleek het goede fortuin van zijn bedrijf te beheren. 

Het United States Marine Corps was altijd geïnteresseerd in het vinden van betere manieren om mannen over een strand te krijgen in een amfibische landing . Ze waren gefrustreerd dat het Bureau of Construction and Repair van de marine niet aan de eisen kon voldoen en begonnen interesse te tonen in de boot van Higgins. Toen de Eureka-boot van Higgins in 1938 door de marine en het Marine Corps werd getest, overtrof de prestatie van een door de marine ontworpen boot en werd deze door de diensten getest tijdens landingsoefeningen van de vloot in februari 1939. De boot was in de meeste opzichten bevredigend, maar het grootste nadeel van de boot bleek te zijn dat de apparatuur moest worden uitgeladen en dat mannen over de zijkanten moesten worden afgezet, waardoor ze in gevechtssituaties werden blootgesteld aan vijandelijk vuur en het lossen tijdrovend en complex werd. Dat was echter het beste beschikbare bootontwerp en het werd in productie genomen en in gebruik genomen als landingsvaartuig , personnel (large) , afgekort als LCP(L). De LCP(L) had twee machinegeweerposities aan de boeg.

De LCP(L), ook wel bekend als de “Higgins”-boot, werd geleverd aan de Britten (vanaf oktober 1940), die het schip aanvankelijk de naam “R-boot” gaven en gebruikten voor commando- aanvallen.

De Japanners hadden sinds de zomer van 1937 landingsboten met een hellingboeg gebruikt, zoals landingsvaartuigen van de Daihatsu -klasse , in de Tweede Chinees-Japanse Oorlog. Deze boten waren met name tijdens de Slag om Shanghai onder intensieve controle komen te staan ​​van waarnemers van de marine en het Marine Corps, waaronder de toekomstige generaal Victor H. Krulak . Toen Krulak Higgins een foto liet zien en voorstelde dat Higgins een versie van het hellingboegvaartuig voor de marine zou ontwikkelen, liet Higgins, op eigen kosten, zijn ontwerpers werken aan het aanpassen van het idee aan het ontwerp van de boot. Vervolgens liet hij drie van de vaartuigen bouwen, wederom op eigen kosten. 

Op 26 mei 1941 waren commandant Ross Daggett van het Navy Bureau of Ships en majoor Ernest Linsert van de Marine Corps Equipment Board getuige van de test van de drie vaartuigen. De tests omvatten het uitladen van een vrachtwagen en het in- en uitstappen van 36 Higgins-werknemers, die troepen simuleerden. Vroege modellen werden aangeduid als Landing Craft, Personnel (Ramp) of LCP(R). De LCP(R) werd gebruikt bij strandlandingen in Noord-Afrika en op Guadalcanal, Salerno en Tarawa. Het Landing Craft, Personnel (Ramp)-vaartuig werd later in productie vervangen door de LCVP—Landing Craft Vehicle, Personnel. Tijdens de oorlog werden er 2.193 LCP(L) en 2.631 LCP(R) gebouwd, vergeleken met 23.358 LCVP. Op D-Day had de LCVP de LCP(R) vervangen.