De vlag van Nederland staat symbool voor Nederland en de eenheid en de onafhankelijkheid van het gehele Koninkrijk der Nederlanden. Het rood-wit-blauw is zowel te land als ter zee in gebruik als civiele vlag, dienstvlag en oorlogsvlag.

De Nederlandse vlag is een horizontale driekleur in rood, wit en blauw. In de vlaginstructie van het Ministerie van Algemene Zaken worden de kleuren benoemd als helder vermiljoen, helder wit en kobaltblauw. In normblad 3055 zijn deze kleuren vastgesteld in Éclairage-coördinaten. Deze kleuren zijn niet direct in Pantone-codering om te zetten, zodat voor de laatste uiteenlopende waarden gebruikt worden.

Over de afmetingen van de vlag zijn geen voorschriften. In de niet-bekrachtigde Vlaggenwet van 1937 werd de verhouding tussen hoogte en lengte vastgesteld als 2:3, en over het algemeen wordt die verhouding nog steeds nagevolgd. De drie banen zijn even hoog.

Geschiedenis

Nationale vlaggen

Hollandsche vlag (vóór 1572, tot in 1810)

Er zijn in de loop der jaren veel theorieën geweest over het ontstaan van de Nederlandse vlag. Zo was er de theorie van de Fransman Dampmartin die beweerde dat de Nederlandse vlag door koning Hendrik IV van Frankrijk zou zijn geschonken. Deze theorie werd door Rijksarchivaris Johannes de Jonge ontkracht in zijn boek ‘Over den oorsprong der Nederlandsche Vlag’. Hij meende op zijn beurt dat de kleuren ontleend zouden zijn aan het wapenschild van Willem van Oranje, en dat het ontstaan is aan het begin van de opstand. D.G. Muller was echter van mening dat de Hollandsche vlag al lang voor de opstand bestond. De vlag zou zijn ontstaan in de periode dat het Beierse huis aan de macht was in het graafschap Holland (1354–1433). De kleuren van de vlag zouden namelijk voortkomen uit die van het wapen van de graven van Holland, dat bestond uit het Beierse wapen gecarteleerd met het wapen van graafschap Holland. Dit wapen werd voor het eerst gevoerd door Willem V, wat uit de munten, die in opdracht van de graven voor Holland en Zeeland zijn geslagen, is gebleken.

Uit onderzoek van P.C. Guyot^[2] is gebleken dat de penningmeester van de graven van Holland in het jaar 1409–1410 een staatsiekleed aankocht, voor graaf Willem VI van Holland, van “12 ellen graauw laken en tot uitmonstering daarvan van 2 3/4de ellen rood wit en blaauw fluweel […] Het staatsiekleed, Tabbairt genoemd, was graauw met bont gevoerd, en uitgemonsterd met de kleuren, rood, wit, blaauw.”^[3]

Wat verder uit het onderzoek van Muller is gebleken, is dat er al vóór de opstand rood-wit-blauwe vlaggen gebruikt werden in Nederland. Het gebruik van de vlag was echter niet officieel vastgelegd. Aan het begin van de opstand werd naast de Hollandsche vlag soms ook op de tweede plaats een oranje vlag of vaandel gebruikt. Doordat men bij het voortduren van de opstand meer en meer hoop is gaan vestigen op Willem van Oranje, hebben de geuzen in deze periode het rood uit de ‘volksvlag’ vervangen door oranje.

Bij de marine in wording werd de prinsenvlag in gebruik genomen, bij de koopvaardij is de Hollandsche vlag echter nooit vervangen geweest, zo ook zijn de vlaggen van de V.O.C. en de W.I.C. rood-wit-blauw. De geuzenvlag was niet officieel, net als de Hollandsche vlag in de beginjaren van de Republiek. De verandering van vlag bij de marine was dan ook niet tot stand gekomen door toedoen van een staatsbesluit. In 1664 beklaagden de Staten van Zeeland zich over het feit dat in een resolutie van de Staten-Generaal de naam Hollandsche vlag gebezigd werd. Hierop werd de officiële naam van de vlag Statenvlag of Staatsche vlag.^[4][5]

 Zie Prinsenvlag voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De vroegste voorbeelden van de driekleur stammen uit de 16e eeuw. De eerste versie die genoemd wordt (1572) is een veelbanige geuzenbanier in de livreikleuren van Willem van Oranje (wit en blauw), aangevuld met oranje. De oudst bekende gedateerde afbeelding (2 december 1575) werd gemaakt door Jan van Hout, stadssecretaris van Leiden, in het album amicorum van Janus Dousa. Bij het sluiten van de Unie van Utrecht in 1579 werd het oranje-blanje-bleu, de prinsenvlag, de officiële vlag^[bron?].

Ten tijde van het Eerste Stadhouderloze Tijdperk werd de Prinsenvlag bij de marine afgeschaft en werd de Hollandsche vlag, die door andere gewesten ook wel werd aangeduid als Staten- of Staatsche vlag, in gebruik genomen. In 1652 werd de Prinsenvlag in het gewest Holland verboden en rond 1653 werd de door de marine gevoerde Prinsenvlag vervangen. Dit ging naar besluit van de Staten-Generaal onder leiding van raadspensionaris Johan de Witt. Rond deze periode werd de Statenvlag ook officieel de vlag van de Republiek.^[6]

De reden voor het terugwijzigen van oranje naar rood is niet zeker. Volgens De Jonge moet de reden in een staatkundige ontwikkeling gezocht worden en kan het te maken hebben met het conflict tussen de staatsgezinden en de orangisten. Dit vond plaats ten tijde van het Eerste Stadhouderloze Tijdperk, dat intrad bij het vroegtijdig overlijden van prins Willem II van Oranje in het jaar 1650. De macht van de stadhoudersgezinden nam af en dat van de staatsgezinden nam toe. Volgens Muller heeft het te maken met het respect dat de oude Hollandsche vlag verdiend had op de wereldzeeën. L. van Aitzema zegt dat de prinsenvlag en de oranje vaandels in 1652 werden veranderd om de Engelsen genoegen te doen.^[7] Dit had alles te maken met de aanloop naar de Eerste Engels-Nederlandse Oorlog, die nog datzelfde jaar begon.

Uit onderzoek naar de aanschaf van vlaggendoek door de hoofdadministratie van de kosten te land en ter zee is gebleken dat de marine tussen 1588 en 1630 altijd onder de Prinsenvlag heeft gevaren en na 1663 altijd onder de Statenvlag. In de periode 1630–1662 werden beide vlaggen gebruikt.^[8]

Ten tijde van de Bataafse Republiek werden de voormalige gewesten samengevoegd tot een eenheidsstaat. Daarbij hoorde ook één nationale vlag. Per resolutie van 14 februari 1796 werd de Bataafse vlag vastgesteld. De zogeheten Prinsenvlag (oranje-wit-blauw) was niet langer toegestaan, evenals oranje wimpels. Voortaan was de aloude Statenvlag de enige toegestane nationale vlag. Slechts voor de marine werd een uitzondering gemaakt. De kleuren en rijen van de vlag bleven exact hetzelfde als die van de Statenvlag. Er werd aan de bovenkant echter een toevoeging gedaan door op enkele duimen van de vlaggenstok een Jack te plaatsen: een wit vierkant met daarin de vrijheidsmaagd met een speer en pijlenbundel in haar handen en naast haar een leeuw.^[9] De nieuwe regels werden van kracht op 1 maart 1796.

In augustus 1806 brak opstand uit onder het scheepsvolk van het Texels eskader en van de oorlogsschepen voor Amsterdam. De aanleiding hiertoe was dat zij niet meer wilden varen onder de nieuwe vlag. Een aantal van hen weigerde de Eed van Trouw af te leggen aan koning Lodewijk I, die van 1806 tot 1810 koning was van Holland, en verklaarden geen bevelen te willen ontvangen van koninklijke officieren. Tegen deze opstand werden strenge maatregelen genomen, een van de muiters werd door de viceadmiraal De Winter zelf ter plekke door het hoofd geschoten. Om de gemoederen tot bedaren te brengen werd de Statenvlag gehesen. Hiermee kwam het oproer ten einde. Na de opstand was de facto de Statenvlag weer in gebruik bij de marine. Ruim een jaar later, op 1 december 1807, werd dit bij koninklijk besluit ook wettelijk geregeld. Wel werd de naam veranderd in Koninklijke Hollandsche vlag. Het bevel om deze oude vlag weer te voeren werd niet door alle marineonderdelen nageleefd. Het Zeeuwse eskader bleef bijvoorbeeld gewoon onder de Bataafse vlag varen.^[10]

Drapeau Tricolore (1810–1813)

In 1810 ging het Koninkrijk Holland op in het Eerste Franse Keizerrijk, waarmee het koninkrijk zijn soevereiniteit verloor en daarmee ook zijn eigen vlag. De vlag van het Eerste Franse Keizerrijk wordt in Frankrijk ook wel de drapeau tricolore genoemd.

Het rood-wit-blauw

Na de Franse tijd ging het weer eengemaakte Nederland als soeverein land weer zijn eigen vlag voeren.

In de jaren dertig van de twintigste eeuw kwam Vereniging Prinsenvlag op die voor de oranje-witte-blauwe vlag pleitte. Ook de NSB ging naast rood-wit-blauw oranje-blanje-bleu als vlag voeren. De discussie over de kleuren van de vlag leidde ertoe dat de regering onder aanvoering van Hendrikus Colijn de kleuren rood-wit-blauw officieel wilde vastleggen. Op 19 februari 1937 tekende koningin Wilhelmina op haar vakantieverblijf in Zell am See het kortste koninklijk besluit ooit, luidend: “De kleuren van de vlag van het Koninkrijk der Nederlanden zijn rood, wit en blauw.”^[11][12][13] Daarmee werden de kleuren van de vlag voor het Koninkrijk der Nederlanden dat al sinds 1813 bestond pas in 1937 officieel per koninklijk besluit vastgelegd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog, die voor het Koninkrijk duurde van 10 mei 1940 tot 15 augustus 1945, bleef het rood-wit-blauw in gebruik. Tijdens het dieptepunt van de oorlog waren alleen nog Suriname en het Gebiedsdeel Curaçao niet bezet door nazi-Duitsland of Japan. In het bezette Nederland bleef het rood-wit-blauw met toestemming van de Duitsers de nationale vlag, maar het gebruik ervan werd door hen sterk beperkt.^[14]

Na de Tweede Wereldoorlog zijn preciezere tinten voor de kleuren rood, wit en blauw vastgesteld. De kleuren van de Nederlandse vlag kunnen sindsdien meer precies worden benoemd als helder vermiljoen, helder wit en kobaltblauw. Dat blauw verschilt van het lichtere Nassaus blauw. In november 1958 verscheen het normblad NEN 3055 waarin de kleuren werden vastgesteld als coördinaten in de CIE-1931 kleurruimte.^[14][15] Als gevolg van dit besluit worden de volgende kleuren door de overheid in haar vlaginstructie gehanteerd:^[16]