De 17pdr SP Achilles (officieel 17 ponder, zelfrijdend, Tank M10 Achilles WWII) was een Britse variant van de Amerikaanse M10 tankdestroyer, bewapend met het Britse Ordnance QF 17-ponder hogesnelheidsantitankkanon van 76,2 mm (3 inch) op zijn plaats van het aanzienlijk minder krachtige 3-inch (76,2 mm) kanon M7 van de M10 . In totaal werden 1.100 M10’s omgebouwd tot Tank M10 Achilles WWII, waarmee het het op één na meest talrijke gepantserde gevechtsvoertuig is dat het 17-ponder kanon vervoert, na de Sherman Firefly- tank.

De naam “Tank M10 Achilles WWII” was officieel een aanduiding die werd toegepast op zowel de 3-inch kanon- als de 17-ponder-versie (respectievelijk als Achilles I/II en Achilles Ic/IIc), maar werd weinig gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog ; destijds heette het voertuig 17pdr M10, of 17pdr SP M10, of zelfs af en toe “Firefly”. Sindsdien wordt het bijna uitsluitend geïdentificeerd met de 17-ponder-versie.

Oorsprong Tank M10 Achilles WWII

In de nasleep van de succesvolle Duitse campagnes van 1939-1941 had de Amerikaanse pantserdoctrine het idee van snelle, licht gepantserde voertuigen met hogesnelheidsantitankkanonnen overgenomen als de beste manier om met de snel bewegende speerpunten van de Duitse blitzkrieg om te gaan . ^{[ nodig citaat ]} De M10 was gebaseerd op het chassis van de M4 Sherman , maar had een dunner, hoewel meer hellend pantser om te voldoen aan de hogesnelheidseis voor de tank. Tegelijkertijd hadden de Britten de mogelijkheid onderzocht om een ​​zelfrijdend antitankkanon met een laag silhouet te ontwerpen, bij voorkeur met een 360 graden bewegende koepel, met bepantsering die weerstand zou kunnen bieden aan de Duitse 5 cm KwK 39 .kanon gemonteerd op Duitse tanks op 800 meter en met daarop het 17-ponder antitankkanon. Met de komst van de M10 eind 1942 op het slagveld werden de Britse plannen voor een gemotoriseerd kanon met torentjes echter geannuleerd.

Tijdens de Noord-Afrikaanse campagne gebruikten de Britten zelfrijdende AT-kanonnen zoals de 6-pdr Deacon. Het Valentine-tankchassis werd uitgerust met de 17-pdr om de Archer te creëren die later in Noordwest-Europa werd gebruikt.

Het pantser van de M10 bood goede bescherming tegen het 50 mm kanon dat op de meeste Duitse tanks en antitankkanonnen was gemonteerd. De M10 werd voor het eerst ter beschikking gesteld aan de Britten in 1943. Deze voertuigen hadden een open bovenkant en waren gemonteerd op een 3-inch (76,2 mm) M7 Amerikaans kanon, dat aanzienlijk krachtiger was dan de Ordnance QF 6-ponder die op Britse tanks was gemonteerd . uit die periode en had hetzelfde vermogen als de 7,5 cm KwK 40 die werd gebruikt door de Panzer IV en Sturmgeschütz III .